vaqt hayol surib o‘tirdim. Shahvatim arosatda qolib ketgani, nafsimga hush yoqmadi. Biroq bu yaqinlikdan unutilmas lazzat tuyganim ham chin haqiqat edi. Bu onlarni bir umur unutmasligin aniq...

Mashinani yurg‘azib kelayotganimda, dalani bu boshidan qizlarni chiqib kelayotganini ko‘rib sekinladim. Qizlar birin ketin salom berishdi. Sirlar fosh bo‘lib qolmasin deya Nafisaga emas, moviy libosli qizga murojat qildim.

- Qandaysilar?
- Yaxshi, rahmat... O‘ziz yaxshimisiz!

Movli lsbosli qizning, qo‘ng‘iroqdek ovozi qulog‘imga hush yoqdi. Biroq biroz avval, yonidagisi bilan o‘ynashib kelganim uchun, bokira farishtali qizning yuziga botinib qaray olmadim. Ammo dugonasidan qolishmagan husn-tarovali ekanligini ko‘rdim.

- Yo‘llaringni yaqin qilaymi?

Nafisani ketgisi kelib, biroz siljidi ammo movi ko‘ylakli qiz uning qo‘lidan tutib qoldi, yoqimli jilmayib rat etdi:

- Rahmat Oybek aka... Yaqin qoldi, ikki dugona suhbatlashib ketmoqchi edik!
- Mayli, ehtiyob bo‘lib qaytinglar...

Kulib ulardan uzoqlashar ekanman, oynachada aksi ko‘rinayotgan moviy ko‘ylakli qizga qarab, pichirlab shu so‘zlarni aytdim: "farosatingga balli.''

Moviy libosli qiz o‘zini tutishi bilan, menda shunaqa ijobiy tasurot qoldirdiki, oqibat Nafisa bilan bo‘lgan ishlardan afsus tuya boshladim. Bir necha kun ikki hil tuyg‘ular iskanjasid yurdim.

Haya, omadimiz kelib turnir g‘olibi bo‘ldik. Yutuqqa qo‘yilgan buqachani masali, kelayotgan dam olish kunlari qishloq hasharida hal qilinadigan bo‘lgandi. Tashkiliy ishlarni bir qismi zimmamga yuklangabi uchun, kunni kech qilib uyga qaytgandim.

Holamlar mehmonga kelishibdi, bir vaqt bo‘lishiga qaramay so‘rida onam bilan suhbatlashib o‘tirishgan ekan. Kirgan hamoni bitta, yarimta so‘zdan angladimki mashvarat mavzuyi meni uylantrish haqida edi.

Duvoyi fotihadan so‘ng, to‘rt ayol qurshovida qoldim. Ishim tayinligini, mansabim oshgani, mashinam borligini, uylar remontdan chiqqani, sinfdoshlarim barmoq bilan sanarli, avvalida uylanganlarining bolalari allaqachon maktabda o‘qiyotgani... Hullas rat etishga hech qanday sabab qoldirmay dalillarni keltrib, vada olishdi. Shahar qizlarini ko‘rib bilib yurganim uchun, qishloqdan ko‘zimiz oldida o‘sgan qizlardan topishlarini talab qildim. Bir necha nomzodlar aytildi. Maqul kelmagach, mahallaga tushgan holam og‘rinib so‘z boshladi:

- Ohirgi paytlarda, qizlar erta uzatilyabdi. Hayoli, odobli, chiroyli, tag-tuglilari tez uzatilib ketyabdi. Opa, buningizni yoshiga mos qizlar maqul kelmayabdi. Maktabni yaqin orada tomomlagan bir nechta yaxshi qizlar bor. Nima deysiz, biroz yoshroqlaridan olsak, qanday bo‘larmin?

- Necha yosh bo‘ladi, maktabni tomomlagan? - katta, xolam so‘zga qo‘shilib, birpasda yoshlarimiz hisob kitobi boshlandi, - Ee, o‘laqosin... O‘n yosh farq... Hmm... Otam onandan o‘n besh yosh katta bo‘lganlar... U paytlar o‘n besh, o‘n olti yoshdam turmush qurishgan. Maqul kelsa bo‘laveradi...

- Vooy opa, - kichik holam so‘z qotdi, - Yoshni hisob qilmen, u payl yoshlari bilan bu vaqt yoshlari ongida farq bor... Hozirgi yoshlarni haliyam boladan farai yuq, turmushga chidamaydi yengil yelpi bo‘lib qolgan...

Mashvarat, uzoq cho‘zildi. Qiz taklifini kiritgan holam uyini sovchi bisayotgan Zamira ismli qizni qayta-qayta maqtab tavsiya qilaverdi. Oylasini, buvisini, onasini tarfladilar. Onam ham tanir ekanlar, maqul kelib menga manoli qarab-qarab qo‘yishardi.
Biroq hayolan qishloqni har ko‘chasiga kirsamda "Zamira" isimli qizni topolmasdim.

- Oybek nima deysan?
- Bilmadim hola, o‘sha qizni hech taniy olmayapman. Hadeb onasi, buvisi deyavermay, dadasi, aka-ukasi, hech bo‘lmasa shakl shamoyilni tariflab bering, hola...

Holamni tarifi bo‘yicha shahslar, ko‘chalari, yashash uylari ko‘z o‘ngimda shakil topa boshladi. O‘sha uyda voyaga yetib, yetmagan uch, to‘rt qiz yashaydi. Anovi movi libosli qizam o‘sha yerda turadi.

''Zamira opasimi, yoki... Shishma!''

- Hola mobodo ismi Zahro emasmi!
- Zamiraa! - holam o‘ylanib, jilmayib qo‘ydi, - Zahro, ha Zahrooo!

Yarq etib onamga qarab qo‘yishimoq hammasini malum qildi.

***

Uydagilar birinchi borishganida, moyillik bildrishdi biroq qizlarni o‘qitish niyatlari bor ekan. O‘ylanib o‘tirmay, o‘qishga kirsa o‘zim o‘qitishga qatiy so‘z berib ikkinchi galgi jo‘natganimda, rozilik olib qaytishdi.

Ayni o‘sha qizg‘in pallarda, qilgan xatoyim jonli timsol qiyofasida qarshimga chiadi.

- Siz uylanyabsizmi?

Yuzidagi ifoda....


Endi buyog‘i boshqa hikoya...


Tamom.

Muallif: -Oshiq-