nazariyangiz ancha qiziq ekan. — Oyim koʻp narsani bilishiga qaramasdan, ayrim joylarda sir boy bermaslikka urinardi. — Demak, yosh yigitchalar men kabilarni xohlashi bor gap?
— Albatta! Buni oʻzida his qilgan odam sifatida aytyapman. — Ikkisi ham kulib yuborishdi.
— Lekin sizda bunaqalardan koʻp boʻlgan shekilli, Shohruxjon, — oyim qiziqsinadi.
— Faqat men savollarga javob beryapman, lekin sizdan hech javob olib boʻlmayapti-ku, kenayi.
— Qaysi savolingizga javob bermabman, hammasini bilib olyapsiz ayyorlik bilan.
— Birinchi savolimga e’tibor qilmadingiz lekin. Hozir boyagiga nisbatan yaqinroqmiz, deb oʻylayman. Yoki u sirni ochadigan darajada yaqin olmaysizmi hali ham? — Shohrux minet haqida savol ishora qilardi.
— Eh, bu hayotda nimalar boʻlmaydi-ya, Shohruxjon! — oyim ham berkitib oʻtirishga urinmadi. — Boʻlib turadi onda-sonda. Erkak qariganidan keyin usiz iloji boʻlmay qolarkan.
— Iloji yoʻgligi uchungina qilasizmi faqat? Umuman yoqmaydimi oʻzi?
— Qanday tushuntirsam ekan… Turgʻizish uchun qilish yoqmaydi-da. Xuddi, majburlab turgʻizgandek. Lekin shundoq ham tarang turgan boʻlsa, boshqa gap!
— Nisbatan yoqimliroqmi?
— Ha, ancha yoqimli. Endi javob berish sizning navbatingiz. Nechta oyimchaning ustida boʻlgansiz? — kulib soʻraydi oyim.
— Hozircha beshta. Barmoq bilan sanarli darajada shunaqa kamgina hali.

Shu onda Shohruxning gapini boʻldim:

— Rostan beshtami? Meni ham hisoblaganmisiz ularning ichida? — soʻradim Shohruxdan, men bilan avval boʻlganmikan yoki oyimdan keyinmi, shunga qiziqib.
— Yoʻq, u paytda sen yoʻq eding xayollarimda, — iljaydi Shohrux. — Sen bilan keyin boshlandi sarguzashtlarimiz.
— Nega meni ham tanladingiz? Shunchaki oyim bilan qoniqib yurgan ekansiz-ku, — oyim bilan degan iborani birinchi marta ovoz chiqarib aytganimdan gʻalati boʻlib ketdim. — Yetmaganiga, majburlab, qiynab…
— Yoqmaganmidi? — toʻsatdan teskari savol berdi Shohrux.
— A-a… — bir muddat nima deyarimni bilmay oʻylanib qoldim. — Bilmayman, — dedim zoʻrgʻa.
— Demak, yoqqan!
— Hm…
— Bilardim.
— Qayerdan? Qanday boʻldi oʻzi bu?
— Quloq sol, Madin. Agar sen umuman xohlamaganingda, bu ish boʻlmasdi. Seni anchadan beri bilaman: xarakteringni, qat’iyatingni. Xonangga kirgan paytimda pornoning kayfidan mast eding. Men ham juda xohlab turgandim. Chunki oying bilan faqat bir kun yotib ulgurgandim. — Shohrux ham birinchi bor kenayi emas, balki oying deyotgandi. — Shundan keyin amakim va sen koʻpinchi uyda ekanliklaring uchun oyingga yaqinlashishga imkon boʻlmadi. Faqatgina oshxonada birov yoʻq paytda 10-15 soniya quchoqlay olardim, xolos. Bu meni hirs oʻtida battar yondirardi. Akangga aytaman deganim shunchaki qoʻrqitish edi. Bemalol, aytavering deganingda, shunchaki fikrimdan qaytgan boʻlardim. Ikkimiz ham adrenalinga toʻlgan edik, shu sababli sen qat’iy yoʻq deyolmasding. Keyin telefoningni titkiladim. Oʻsha yigitlar bilan yozishmalaringni oʻqidim. Ular bilan rohatlanib koʻrgan boʻlsang, demak, men bilan boʻlish yoqadi, deb hisobladim.
— E-ha, siz meni ular yotib yuribdi, deb oʻylagansiz-da, — dedim Jamshid bilan oʻta ochiq yozishmalarimiz esimga tushib.
— Ha-da. Nima, yotib koʻrmaganmiding? — hayron boʻlib soʻradi Shohrux.
— Yoʻq-da. — Uning hayrati ikki karra oshdi. — Faqat oʻpishganman. Siz bilan seks birinchisi edi menda.
— Aldamayapsanmi?
— Yoʻgʻ-e, nega aldayman! — Shu gaplarimdan keyin uning kayfiyatiga tun choʻkkandek boʻldi.
— Rosti umuman bilmagandim. Oldingda xijolatdaman. Kechir. — Shohrux oʻzini aybdor his qilardi.
— Boʻlar ish boʻldi. Siz boʻlmasangiz, kimdir qachondir qilardi-da baribir, — oʻzimni ovutib, hazil qilib kuldim. Bir lahzaga oʻylab qoldim: Meni oynaga qaratib, toʻnqaytirgancha, itarayotgan paytda undan qanchalik nafratlangan boʻlsam ham, bu nafrat abadiy emas va shunchaki orqamdagj ogʻriqning kuchidan kelib chiqqandir balki. Aslida Shohrux yomon bola emas. Yana unga yuzlandim: — Lekin oʻshanda ham hozirgidek dildan gapirganingizda, yoqimliroq boʻlardi birinchi aloqam, — deya yana hazilni davom ettirdim. Vaziyat taranglashmadi. Rosti ham, eski ogʻriqlarni eslash oʻrniga qiziqarli hikoyani eshitish yoqimliroq edi hozir, ayniqsa, u oilang haqida boʻlsa.

Yana Shohruxning hikoyasiga qaytsak:

— O-ho, beshtasini boshini aylantirolgan boʻlsangiz, qoyil, — maqtab qoʻyadi oyim uni.
— Qoʻlgan kelgancha, kenayi. Axir, qizlar orolida oʻqiyman-ku. — Darhaqiqat, Shohrux Jahon tillarida oʻqirdi. Oyim ham 1993-1997-yillarda Jahon tillarida oʻqigan. Keyinchalik dadam bilan Toshkent viloyatiga qaytib kelishgan va biz katta boʻlganimizdan keyin maktabda rus tilidan dars berishni boshlagan. — Yevro guruhda oʻqiganim uchun qizlar bilan bu mavzuda osonroq gaplasholaman. Rusiyzabon qizlar uchun bu unchalik qoʻrqinchli emasligini bilasiz-ku.
— Toʻgʻri, oʻzim ham yevroguruhda oʻqiganman.
— Seziladi, — kuladi Shohrux. — Demak, 20 yildan beri hech narsa oʻzgarmagan-a?
— Qaydam, oʻzgarmagandir. Har bir avlodning yoshlik davri oʻxshash baribir.
— Kenayi, sir boʻlmasa, bir narsa soʻrayman yana.
— Sir qoldimi oʻzi? — kuladi oyim. — Soʻrang-chi.
— Siz ham yigitlar bilan bu mavzuda hozirgidek bemalol gaplasholganmisiz?
— Holat va suhbatdoshga qarab. Oʻta qiziquvchan va shu bilan birga ancha uquvsiz ham edim.
— Demak, yaxshi suhbatdoshlarga yoʻq demagansiz. Unaqalar koʻp boʻlganmi?
— Ikkitagina oʻgʻil bola kursdoshimiz boʻlardi oʻzi. Ikkalasi ham men bilan dardlashishni yoqtirardi. Yoʻlimiz ham bir edi, men, bir dugonam va ular ikkisi bir tarafdan qatnardik. Balki shu sabab ham yaqin boʻlib ketgandirmiz. — Oyimga oʻtmishni xotirlash yoqimli sogʻinch hissini berayotgandek edi.
— Qaysi biri koʻproq yoqardi sizga?
— Rashid degan metis yigit. U bilan munosabatlarimiz sal qolsa jiddiylashib ketardi. Lekin me’yorni bilganmiz, balki bilmagandirmiz, — kuladi oyim.
— Qanchalik me’yorni bosib oʻtgansizlar oʻzi? — battar qiziqsinadi Shohrux.
— Me’yorni nima bilan oʻlchashga bogʻliq. Har kimning qarichi har xil, axir.
— Unda me’yorni oʻlchash uchun bir-ikkita narsani soʻrayman. Ha yoki yoʻq deb javob bersangiz yetarli, qarshi emasmisiz? — Shohrux suhbatni yanada qizdirardi.
— Xoʻp, soʻray-chi, — osongina rozilik bildiribdi oyim.
— Qancha vaqt sevishgansiz Rashid brat bilan?
— O-xo, nostalgiya! Sevgi deb boʻlmaydi, lekin munosabatlarimiz bir yildan koʻproq davom etgan.
— Qoʻl ushlashib yurganmisizlar?
— Ba’zida.
— Uyingizga kuzatib qoʻyganmidi?
— Ha.
— Kinoga tushishlar boʻlgandir?
— Boʻlgan.
— Qiziq tarix ekan, bir qarashda odatiy, yoqimli sevgi hikoyasi. Lekin endi jiddiyroq savollarga oʻtamiz, kenayi… — Shohrux rozilik olish maqsadida bir lahza pauza qildi.
— Oʻzim ham qiziqib qoldim qanday jiddiy savollar ekan deb, — kuladi oyim.
— Aha, unda ayting-chi, oʻpishganmisizlar?
— Obbo! Nima ekan debman-a, — istehzoli jilmayadi oyim. — Jiddiy deganingizga qoʻrqib turuvdim. — Oyim oʻpishishning ancha oddiy mashgʻulot ekaniga urgʻu bergandi.
— Jiddiy boʻlsa, jiddiy-da, kenayijon! Minet qilganmisiz unikini? — endi istehzoli nigoh navbati Shohruxda